„Integracja Sensoryczna SI
to metoda uczenia się poprzez zmysły, przy pomocy której bada się poszczególne systemy zmysłowe dziecka (m. in. w oparciu o jego zachowanie), w celu określenia przyczyn i zakresu zaburzeń pacjenta.
Metoda SI, polega na synchronizacji układów zmysłowych tj. wzrokowego, słuchowego, czuciowego oraz przedsionkowego /”zmysłu równowagi”/. Rozwijamy się i uczymy poprzez bodźce, które docierają do naszego ciała, właśnie dzięki narządom zmysłów. Tylko wtedy, gdy informacje płyną do mózgu w sposób prawidłowo zorganizowany, rozwój dziecka przebiega bez zakłóceń. Adekwatna integracja jest podstawą procesu uczenia się oraz prawidłowego funkcjonowania emocjonalnego.”
http://integracjasensoryczna.pl
Nasze Stowarzyszenie realizuje zajęcia dla dzieci i młodzieży.
Więcej informacji na temat SI:http://www.pstis.plIntegracja sensoryczna rozpoczyna się już w okresie płodowym i trwa do około 7 roku życia (patrz Tabela). Nierozwinięcie określonych umiejętności w kolejnych stadiach rozwoju powoduje powstawanie trudności w funkcjonowaniu i zachowaniu dziecka.
Stadium 1
- rozwój zdolności do przetwarzania bodźców propriocepcyjnych, dotykowych i przedsionkowych,
- rozwój reakcji równoważnych, napięcia mięśniowego, ruchów oczu,
- integracja odruchów – ewolucja czynności odruchowych (odruchy postawy, prostowania, równowagi);
- kształtowanie się więzi z matką i innymi opiekunami w czasie czynności pielęgnacyjnych.
Stadium 2
- rozwój reakcji dowolnych (w poprzednim okresie dominowały odruchy),
- rozwój schematu ciała,
- rozwój dużej motoryki i planowania ruchu,
- kształtowanie się stabilnej postawy,
- kształtowanie się podstaw percepcji słuchowej, wzrokowej,
- rozwój koordynacji ciała.
Stadium 3
- rozwój ruchów dowolnych i bardziej precyzyjnych (ręki, aparatu mowy),
- kształtowanie się koordynacji wzrokowo-ruchowej,
- rozwój współdziałanie zmysłów.
Stadium 4
- specjalizacja mózgowa (dominacja stronna ciała),
- rozwój zdolności do: czytania, pisania, liczenia, koncentracji uwagi, kontroli emocjonalnej, samoakceptacji.
Założenia teorii integracji sensorycznej (SI)
Teoria integracji sensorycznej opiera się na kilku założeniach odwołujących się do neurologii i teorii zachowania.
- Plastyczność neuronalna, czyli zdolność mózgu do zmian i modyfikacji. Dokonuje się przez całe życie, ale znacznie większa jest u młodszych dzieci. Plastyczność mózgu ma zasadnicze znaczenie dla terapii integracji sensorycznej, gdyż zakłada możliwość zmian w obrębie systemu nerwowego pod wpływem kontrolowanego dopływu bodźców sensorycznych. Plastyczność neuronalna zależy od zaangażowania dziecka w zadania, różnorodności środowiska, w którym przebiega rozwój i terapii oraz od tzw. krytycznych okresów rozwojowych.
- Sekwencyjny rozwój procesów integracji sensorycznej. Złożone kompleksowe zachowania rozwijają się w oparciu o bardziej podstawowe, wcześniej wykształcone.
- Integralność systemu nerwowego. Wyższe struktury mózgu ewaluują z niższych. Mózg funkcjonuje jako całość i istnieje wzajemna zależność między ośrodkami podkorowymi i korowymi.
- Reakcje adaptacyjne, czyli właściwe reakcje na wymogi środowiska. Reakcje adaptacyjne wpływają na rozwój integracji sensorycznej, a procesy integracji sensorycznej przyczyniają się do pojawienia się coraz bardziej złożonych reakcji adaptacyjnych na zasadzie sprzężenia zwrotnego.
- Każde dziecko ma w sobie wewnętrzny pęd do rozwoju (inner driver), do dostarczania sobie bodźców, których potrzebuje.
Najważniejszymi systemami sensorycznymi są system przedsionkowy, proprioceptywny i dotykowy. Zaczynają one pracować bardzo wcześnie, jeszcze w okresie prenatalnym. Ich prawidłowe funkcjonowanie wpływa na pracę pozostałych zmysłów, przyczynia się do rozwoju napięcia mięśniowego, koordynacji ruchowej, reakcji równoważnych, ruchów oczu, świadomości ciała. źródło informacji: http://www.pstis.pl